Üniversitede son dönem ve ben

Gittikçe yalnızlaşıyorum.. Yakın dostlar azaldı çevremdeki, insanları özler oldum. Sevdiğimi sanıyordum yalnız vakit geçirmeyi ama gel gör ki azalınca çevremdeki insanlar aslında çok da sevmediğimi anladım yalnızlığı. Ders saatlerim de azaldı tabi rahat bi dönem var önümde... Özlüyorum derslerin yoğun ama arkadaş çevremin de bi o kadar kalabalık olduğu zamanları... Keşke diyebileceğim şeyler birikiyor üniversite hayatımın sonuna yaklaştıkça.. Çok geç mi herşey için? Sanmıyorum ama çaba sarf edecek gücü bulamıyorum artık kendimde. Kendimi daha çok seviyorum farkına varmasam da belki, insan neyle kimle vakit geçirse alışıyor bir süre sonra onunla olmaya.. Artık kalp ağrısı da çekmiyorum, kurtuldum ondan da, yolun sonuna yaklaştıkça temizlendi içim sanki. Mutluluk doluyum, kendime yeter oldum haftaiçi. Haftasonuna geldiğimde de zaten yalnız değilim ki.. Ya ailemleyim ya da onun yanında. Haftaiçi çok özlüyorum ama haftasonu gelince de gözlerimin içi gülüyor... Belki üniversitenin son bikaç ayı ama daha uzun bir yol var gidilecek. Uzun ince bir yoldayız ne de olsa, gidilecek gündüz gece...